कविता

Tweet
आङ साङ सुची

विष्णु पोखरेल 

मृत्युरेखा पार गर्दै गर्दा
सम्झदैँ छु तिम्रा चम्किला आँखा
जसमा देखिन्छन्
प्रतिशोधका प्रतिच्छायाहरू

थाहा छ
तिमी बोल्न सक्ने छैनौ
जसरी हिजो बोल्थ्यौ
हास्न सक्ने छैनौ
जसरी हिजो हास्थ्यौ
र, यो पनि थाहा छ
तिमी गर्जन सक्ने छैनौ बाघलेझैँ–
जसरी नजरबन्दका बेला
घरको कौसीमा निस्केर
हात हल्लाउदै गर्जन्थ्यौ

मृत्यु रेखा पार गर्दैगर्दा
कुल्चिरहेछु,
कैयौँ रात ढुकढुकी बिसाउन
संघर्ष गर्दै प्राण त्यागेका आत्माहरू
सुँघिरहेछु,
तिनबाट निस्कने दुर्गन्ध
नाघिरहेछु,
पिताको छातिमा गोली वर्षदाकी तिमी जस्तै
कैयौँ नानीको बलात्कृत
जाँघबाट चुहिएका रक्तरेखाहरू

ओ ! मेरी शान्ति र अहिंसाकी प्रतिमूर्ति !
म आफ्नै भूमीबाट घरबारविहीन भएर
मृत्युरेखा पार गर्दैगर्दा
तिमी भन्दैछौ–
‘मेरो देशले कसैलाई पनि घरबारविहीन बनाएको छैन’
मेरी प्यारी शान्तिकी प्रतिमूर्ति !
एकपटक तिम्रो बैठक कक्षमा जाऊ
र, सोध भित्तामा झुन्ड्याएको अल्फ्रेड नोबेललाई
‘साच्चै म सत्य बोलिरहेकी छु ?’

सायद नोबेल आउँनेछ
चिहानबाट उठेर
अनि, भन्नेछ–
‘तिमी सत्य बोल्दैछौ वा असत्य
मलाई थाहा छैन
मतलब पनि छैन,
यत्ति जान्दछु,
मैले डाइनामाइट नबनाएको भए
मेरा नाममा शान्तिको तक्मा बन्ने थिएन
अनि, तिमी त्यसैको प्रयोगले
लाखौँलाख आत्माको चिरहरण गर्दै
हज्जारौँहज्जारको रगत पिउन पाउने थिएनौँ ।’