देशको वर्तमान अवस्थाबारे लेखूँ कि नलेखूँ भन्ने मनस्थितिमा केही त लेख्नै पर्ने भयो। ००० सत्ता र त्यसका मठाधीशप्रति वर्षौँदेखि नागरिक तहमा गुम्सिएको आक्रोश यो पटक नवपुस्ताको अगुवाइमा अभिव्यक्त भयो। त्यो स्वतःस्फूर्त थियो। स्वचालित थियो। त्यसको कथा वा पटकथा कसैले लेखिदिएको थिएन। नेतृत्व थियो न त्यसलाई अवतरण गराउने खाका र तयारी। त्यो एउटा आँधी थियो, हुरी थियो, भूकम्प थियो। देशका सबै नदीमा आएको थाम्नै नसकिने बाढी थियो। स्वतःस्फूर्त र नेतृत्वविहीन आन्दोलन परम्परागत दलले गर्ने जस्तो सङ्गठित हुँदैन। आन्दोलनकारीमा दलीय अनुशासन हुँदैन। लक्ष्य र उद्देश्यहरू स्पष्ट नहुन सक्छन्। उपलब्धिलाई संस्थागत गर्ने मार्ग प्रस्ट नहुन सक्छ। त्यो थाहा पाउन इन्टरनेट र सामाजिक सञ्जालको व्यापक उपयोगबाट आह्वान भएका पछिल्ला आन्दोलन र अभियान हेरे पुग्छ। विगत दुई दशकभित्र संसारभरि भएका कैयौँ आन्दोलनको विश्लेषण गर्दा हुन्छ। चाहे ती अमेरिकाका ‘टी पार्टी मुभमेन्ट’, ‘अक्युपाई वालस्ट्रिट’ हुन् वा अरब वसन्त, हङ्कङको छाता आन्दोलन अनि विभिन्न देशमा चलेको पछिल्लो ‘नेपोबेबी’ वा ‘नेपोकिड्स’ अभियान, ती सबैको नतिजा लगभग उस्तै देखिन...
Tweet लगभग दुई दशकको सक्रिय पत्रकारिताबाट विश्राम लिएर अहिले म भारतको दिल्लीस्थित साउथ एसियन युनिभर्सिटीमा विद्यावारिधि गर्दै छु। म यहाँ आएको ४३ र ४४औँ दिन (भदौ २३ र २४ गते, २०८२) नेपालमा जेजस्ता घटना भए ती सायदै कुनै नेपालीले देखेका न कल्पना गरेका थिए। पहिलो दिन नवपुस्ताका निर्दोष युवाहरूको निर्मम हत्या भयो, दोस्रो दिन देशको अभिलेख, इतिहास, पूर्वाधार र सभ्यताका सङ्केतलाई समाप्त पार्ने काम भयो। जुन दिन सिंहदरबार र सर्वोच्च अदालत दनदनी बल्दै थिए त्यसै दिन म दिल्लीबाट रेलमा मुम्बईतर्फ जाँदै थिएँ। एउटा प्राज्ञिक कार्यशालामा कार्यपत्र प्रस्तुतिका लागि गइरहेको म रेलमा बेचैन भएँ। भाव विह्वल बनेँ। एक्लै रोएँ। एक्लै टोलाएँ। नेपालको सन्दर्भ नबुझेका साथीलाई कोट्याई कोट्याइ पछिल्लो अवस्था अवगत गराएँ। मसँग मेरा भावना व्यक्त गर्ने वाक्य थिएनन्। आफैँलाई सान्त्वना दिने शब्दहरू थिएनन्। कार्यपत्र प्रस्तुति र संवादका लागि जाँदै गरेको मलाई कार्यपत्रबारे चासो थियो न संवादको विषयवस्तुतिर ध्यान। मेरो मन र मस्तिष्क दुवै स्थिर बनेका थिए। केही सोच्नै नसक्ने भएको थिएँ। मुम्बई पुगेर मैले कार्यपत्र प्रस्तुत गरेँ।...